Rozdział 2.

Siedziałam na łóżku płacząc i trzęsąc się z ogarniającego mnie strachu. Usłyszałam głośny trzask drzwi. O boże ! Przyszedł. Owinęłam się szczelnie kołdrą chcąc stąd po prostu zniknąć. Łzy płynęły po moich policzkach pozostawiając mokrą ścieżkę. Policzki paliły mnie żywym ogniem. Zaczęłam się pocić. Usłyszałam jego szybkie kroki kierujące się do mojego pokoju. Mocno chwyciłam za pościel aby nie podwinęła lub nie zsunęła się w jakikolwiek sposób. Drzwi otworzyły się z rozmachem i ujrzałam jego. Człowiek który zamienił moje życie w koszmar stał właśnie przede mną z cwaniackim uśmiechem na twarzy. Nic nie mogłam zrobić, nie potrafiłam się poruszyć. Po prostu leżałam ze strachem wypisanym na twarzy. Wiem że go to satysfakcjonowało, ale nie potrafiłam ukryć targających mną emocji. Podszedł do mnie i usiadł na łóżku. Zacisnęłam oczy nie chcąc widzieć jak mnie dotyka, jak mnie katuje. Dotknął mojego policzka szorstką, wielką dłonią. Przybliżył twarz do mojego ucha przez co mogłam poczuć jego straszny oddech. Przepełniony alkoholem i dymem papierosowym.
- Teraz się zabawimy skarbie. – szepnął do mojego ucha na co zadrżałam , a ponowna porcja łez wydostała się na wierzch. Mocno złapał moje nadgarstki – Nie płacz szmato ! – warknął.
Uderzył mnie w twarz na co krzyknęłam przeraźliwie. Nienawidziłam go. Gardziłam nim. Zaczęłam się wyrywać kiedy mocno objął mnie w tali przez co rzucił mnie z impetem na łóżko.

Obudziłam się zalana łzami, spocona i roztrzęsiona. To już kolejny koszmar w tym tygodniu z jego udziałem. Kiedy w końcu uda mi się o nim zapomnieć ? Przeczesałam nerwowo włosy palcami i zrzuciłam z siebie pościel. Postawiłam bose nogi na posadzce i ruszyłam do kuchni. Zapaliłam światło i podeszłam do szafki z której wyciągnęłam szklankę. Nalałam sobie wody do naczynia i wzięłam duży łyk. Zimny napój rozlał się po moim przełyku orzeźwiając mnie. Nie wiedziałam co mam teraz robić. Nie uda mi się zasnąć ponownie. Poszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Podciągnęłam nogi pod brodę oplatając je ramionami. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu. Zastanawiałam się czy o tej godzinie powinnam dzwonić do Lany. To chyba nie jest najlepszy pomysł. Nie chce jej budzić. Wystarczy że dzisiaj w pracy ja będę niewyspana.
Zapaliłam małą lampkę nocną stojącą w salonie i postanowiłam się położyć. Przez moją głowę wciąż przewijały się obrazy z dzisiejszego koszmaru. Chciałabym zapomnieć o tym co zdarzyło się niecały rok temu, ale po prostu nie potrafię. Z całych sił starałam się nie rozpłakać. Zacisnęłam mocno powieki i wtuliłam się w poduszkę. Zasnęłam.
                                               ***

Powoli otworzyłam oczy, przeciągając się. Poczułam mocny ból w plecach. Już nigdy nie będę spała na kanapie. Położyłam bose stopy na zimnej posadzce i skierowałam się do sypialni. Otworzyłam dwudrzwiową szafę i wyciągnęłam z niej najpotrzebniejsze ubrania oraz bieliznę, po czym poszłam do łazienki.  Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Naburmuszyłam się. Zaczęłam męczyć się z lekko rozmytym makijażem, po czym napuściłam gorącej wody do wanny biorąc odprężającą kąpiel. Przez cały czas myślałam czy Lana wróci dzisiaj do domu, może będzie chciała zostać jeszcze jedną noc u swojego chłopaka. Zazdrościłam jej, że znalazła kogoś kto w pełni ją akceptuję. Ja nigdy nie miałam szczęścia w miłości. Może po prostu nie potrafię kochać? Wyszłam z wanny i porządnie wytarłam swoje mokre ciało. Ubrałam się w przygotowaną wcześniej kreację. Chciałam zabrać się za zrobienie makijażu, gdy przerwał mi dzwonek do drzwi. Szybkim krokiem skierowałam się w stronę przedpokoju i z rozmachem otworzyłam mahoniową płytę. Zdziwiłam się, kiedy dostrzegłam Lanę. Nieco zdezorientowana wpuściłam ją do środka.
-Znowu zapomniałaś kluczy?-zapytałam idąc za nią do salonu.
-Zdarzyło mi się dopiero drugi raz.- mruknęła wzdychając. Zaśmiałam się słysząc jej odpowiedz.
-Wiesz, że mamy dzisiaj razem popołudniową zmianę, prawda?-spytałam siadając obok niej na kanapie.
-Um… wiem.-szepnęła niezadowolona.- Nienawidzę popołudniowych zmian.
-Nie musisz mi tego mówić, znam cię doskonale.- zachichotałam przeczesując włosy palcami. Wstałam z kanapy przeciągając się.
-Zrobię ci kawy.-zaproponowałam, idąc w kierunku kuchni.
-Dziękuje, jesteś kochana.-odparła rozkładając się na kanapie.
Wstawiłam wodę po czym wyciągnęłam dwa kubki i wsypałam do nich kawę.
-Tęskniłaś za mną?-zapytała Lana włączając telewizor.
-Oczywiście, umierałam z tęsknoty.- zażartowałam śmiejąc się.
-Pytam na poważnie, wszystko było w porządku?-zapytała przejęta.
-Można tak powiedzieć.-mruknęłam stawiając kubki z gorącym napojem na stoliku.
-Coś się stało?-spytała ponownie, podnosząc się z miejsca biorąc kubek w dłonie.
-Wiesz, nie wyspałam się za bardzo.-wytłumaczyłam rozsiadając się wygodnie.
-Ahh… rozumiem.-powiedziała pocierając delikatnie moje plecy na co uśmiechnęłam się.
                                               ***

-Mówiłam już, że nienawidzę popołudniowej zmiany?-zapytała Lana odbierając kolejne zamówienie.
-Tak, jakoś tysiąc razy.-oznajmiłam uśmiechając się, po czym wróciłam do przygotowywania gorących napoi. Położyłam dwa parujące kubki z gorącą czekoladą na tacy i zaniosłam je odpowiednim klientom. Ta praca nie była, aż tak ciężka jak myślałam. Gdyby nie Lana nigdy nie udało by mi się zdobyć jakiejkolwiek pracy, a przecież jakoś muszę się utrzymywać. Moje myśli przerwał denerwujący dźwięk dzwonka, który rozbrzmiewał za każdym razem kiedy pojawiał się nowy klient. Odwróciłam się, spoglądając w stronę drzwi i mimowolnie się uśmiechnęłam dostrzegając wysokiego mulata. Tak jak wczoraj, miał na sobie czarne rurki i skórzaną kurtkę. Podszedł do lady z uśmiechem na ustach.
-Cześć. Czy mógłbym się dowiedzieć kiedy kończysz pracę?-zapytał, przeczesując włosy palcami.
-A mogłabym się dowiedzieć, po co ci ta informacja?-drażniłam się z nim.
-Po prostu chciałbym cię gdzieś zaprosić, maleńka.-odparł uśmiechając się cwaniacko.
-Nie wiem, czy to dobry pomysł.-mruknęłam przygryzając wargę.
-Ten pomysł jest idealny.-oświadczył opierając się o blat.
-Kończę o dwudziestej. Do zobaczenia Zayn.-powiedziałam krótko, po czym ignorując go wróciłam do swojej pracy. Chłopak uśmiechnął się delikatnie i wyszedł z kawiarni.